مگذار گذشت در دلت گم بشود

مجذوب طلسم سیب و گندم بشود

مگذار زندگی به این شیرینی

قربانی یک سوء تفاهم بشود

آن روز که سقف خانه ها چوبی بود!

گفتارو عمل درهمه جا خوبی بود!

امروز بنای خانه ها سنگ شده!

دلها همه با بنا هماهنگ شده!

مجبور شدم به هر کسی رو بزنم

در محضر هر غریبه زانو بزنم

تحقیر شدم چون که فراموشم شد

یک سر به ضامن آهو بزنم! 

در بستر بی رحمی و خون زاده شدم

از اول عمر با جنون زاده شدم

خاکستریم ، دست خودم نیست عزیز

ققنوسم از آتش درون زاده شدم

مثل باران خاطراتت ماندنیست

لحن پر مهر صدایت خواندنیست

گرچه ما اندک زمانی در کنارت بوده ایم

تا ابد مهر و وفایت ماندنیست

امروز برای من شرابی ای عشق

هرچند که از پایه خرابی ای عشق

یک لحظه اگر حال خوشی می بخشی

یک عمر برای دل عذابی ای عشق

بی پنجره ای، غریبه ای، در وهمی

عشق است اگر از آن نداری سهمی

فهمیدن عشق عاشقی می خواهد

یک روز بزرگ می شوی می فهمی !!

آخر از عشق تو من خاک کلیسا میشوم

میکشم دست از مسلمانی مسیحا میشوم

آنقدر در کشتی عشقت نشینم روز و شب

یا به ساحل میرسم یا غرق دریا میشوم

ای اشک دوباره در دلم درد شدی

تا دیده ی من رسیدی و سرد شدی

از کودکی ام هر آن زمان خواستمت

گفتند دگر گریه نکن مرد شدی
 

دو چشم آبی ات را می پرستم

لبان عنابی ات را میپرستم

برای من تو بی تابی مکن یار

که من شادابی ات را میپرستم