عمر من در عشق خوبان سر رسید

موی من از عشق خوبان شد سفید

صد من چون از کبوتر خانگیست

ناز کردن بر من از دیوانگیست 

به من گفتی پر از آینده باشم

تورفتی همچنان در خنده باشم

تو دریای منی ، من ماهی تو

جدا از تو نباید زنده باشم 

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد

که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ی ممنوعه ولی لبهایم

هرچه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

مردن و گم شدن از ماست نه از فاصله ها

دل از اینهاست که تنهاست نه از فاصله ها

گرچه دیگر همه جا پر ز جدایی شده است

مشکل از طاقت دلهاست نه از فاصله ها 

سوختن با تو به پروانه شدن می ارزد

عشق این بار به دیوانه شدن می ارزد

گرچه خاکسترم و همسفر باد ولی

جستجوی تو به بی خانه شدن می ارزد 

تو را با غیر می بینم صدایم در نمی آید

دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید

نشستم باده خوردم خون گریستم کنجی افتادم

تحمل میرود اما شب غم سر نمی آید 

گریه های شبانه ام

را اگر باور نمی کنی از جیرجیرک های کنج اتاقم بپرس

که هرشب هق هق گریه ی من

جیرجیرشان را در گلویشان خفه می کند... 

من که با نغمه ی پر سوز تو عادت دارم

باز از چشم سیاه تو شفاعت دارم

گرچه لبخند تو دیریست زیادم رفته

من به سرفصل نگاه تو ارادت دارم 

نازنینا گر طبیبی بنده بیمار توام

با دلی پر آرزو مشتاق دیدار توام

گر بگویی جای پایت روی چشمان من است

چشمها سهل است ، من با جان خریدار توام 

جهان مست از می نام تو باشه

دوبیتی بسته ی کام تو باشه

شناسنامم زمانی کامله که

تو برگ دومش نام تو باشه