در مکتب عشق سمبلیک است لبت

زیبا و قشنگ و ناز و شیک است لبت

از وسعت نقشه ی تنت فهمیدم

یک تنگه ی استراتژیک است لبت

اي بامن و پنهان چو دل از دل سلامت ميكنم

تو كعبه اي هرجا روم قصد مقامت ميكنم

هرجا كه هستي حاضري از دور درما ناظري

شب خانه روشن ميشود چون ياد نامت ميكنم 

غم از چشم قشنگت دور باشد

دلت غرق امید و نور باشد

نبینی روز بد ای بهتر از جان

الهی دشمنت رنجور باشد

هر ثانيه با دلم سر صحبت توست

مغرور شدن برای من،عادت توست

يک عمر به هر ساز زدی رقصيدم!

حالا تو برقص خوشگلم!نوبت توست

حرفی نزنی ! طاقت جنجال ندارم

بدجور شکسته ست دلم حال ندارم

درهای قفس باز و دلم عاشق پرواز

از حس پریدن پرم و بال ندارم

می توانی بروی قصه و رویا بشوی

راهی دورترین گوشه دنیا بشوی

من و تو مثل دوتا رود موازی بودیم

من که مرداب شدم کاش تو دریابشوی 

من از شوق تو لبریزم گل من

کجایی بی تو پاییزم گل من

زپا افتاده ام بازآ که شاید

به دیدار تو برخیزم گل من

می روم اما بدان یک سنگ هم خواهد شکست

آنچـــــنان که تارو پود قلب من از هــــم گسست

می روم با زخم هـــــایی مانده از یک سال سرد

آن همه برفی که آمـــــد آشـــــــیانم را شکست 

فروغ ساحل شب های من باش

طلوع طالع فردای من باش

در این فصل خزان زندگانی

امید این دل تنهای من باش

در سایه ی دلشکستگی پیر شدم

غم خوردم و با غمت نمک گیر شدم

تا آمدم آشنای قلبت باشم

گفتی که من از غریبه ها سیر شدم

بگو با من چه دردی داری ای دل

که هر شب تا سحر بیداری ای دل

گلت را شاید از غم ها سرشتند

که از خود هم تو در آزاری ای دل

با من امروز زندگی کن ای عزیز همسفر

بگذر از دیروز و فردا بی دریغ و بی اگر

شاید امروز تابه فردا زندگی مهلت نداد

این قطار بی توقف لحظه ای فرصت نداد

با چشم شهر آشوب خود، ما را زلیخا می کنی.

یعقوب چشمان مرا، تنها تو بینا می کنی.

دیگر نمی داند کسی،فرق ترنج و دست را

یوسف! تمام شهر را، داری زلیخا می کنی

کاش باور داشتی در باورم

از نگاه شاپرک زیباتری

با شکوهی مثل خورشید بزرگ

از نسیم لاله هم بی همتا تری

شب در خم گیسوی تو عابر میشد

با هر نفست بهار ظاهر میشد

ای فلسفه ی شگفت ، افلاطون هم

با دیدن چشمان تو عاشق میشد

تو شعر و شور باران شمالی

دل انگیزی ، سراپا شور و حالی

به شالیزار قلبم باش باران

که می سوزد دلم از خشکسالی

دلم باغی پر از ریحان و گل بود

به روی رود عشقت مثل پل بود

نگاهم کردی و ویران شد این دل

مگر چشم تو از قوم مغول بود

برای عاشقی از نسل آدم

دو چشمت بهترین پیغام عالم

تمام آرزوهایم همین است

نبینم در نگاهت ذره ای غم 

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد

به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد

دفتر قلب مرا واکن و نامی بنویس

سند عشق به امضا شدنش می ارزد

عمر من در عشق خوبان سر رسید

موی من از عشق خوبان شد سفید

صد من چون از کبوتر خانگیست

ناز کردن بر من از دیوانگیست 

به من گفتی پر از آینده باشم

تورفتی همچنان در خنده باشم

تو دریای منی ، من ماهی تو

جدا از تو نباید زنده باشم 

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد

که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ی ممنوعه ولی لبهایم

هرچه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

مردن و گم شدن از ماست نه از فاصله ها

دل از اینهاست که تنهاست نه از فاصله ها

گرچه دیگر همه جا پر ز جدایی شده است

مشکل از طاقت دلهاست نه از فاصله ها 

سوختن با تو به پروانه شدن می ارزد

عشق این بار به دیوانه شدن می ارزد

گرچه خاکسترم و همسفر باد ولی

جستجوی تو به بی خانه شدن می ارزد 

تو را با غیر می بینم صدایم در نمی آید

دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید

نشستم باده خوردم خون گریستم کنجی افتادم

تحمل میرود اما شب غم سر نمی آید 

من که با نغمه ی پر سوز تو عادت دارم

باز از چشم سیاه تو شفاعت دارم

گرچه لبخند تو دیریست زیادم رفته

من به سرفصل نگاه تو ارادت دارم 

نازنینا گر طبیبی بنده بیمار توام

با دلی پر آرزو مشتاق دیدار توام

گر بگویی جای پایت روی چشمان من است

چشمها سهل است ، من با جان خریدار توام 

ما اهل دليم اشاره را ميفهميم

راز شب پر ستاره را مي فهمیم

 با پنجره هاي بسته عادت داریم

با هرچه دل شكسته نسبت داریم 

زمهرت سیر را سیراب کردم

رخت را در نظر محراب کردم

برای آنکه دل آتش نگیرد

نگاه آخرت را قاب کردم... 

اين غـزل با ياد چشمـــان تو غـــوغا مي کند

يک دريچه ســـوي فـــردا با تو پيــدا مي کند

اي صميمي با تمــــام واژه هــــاي عاشقي!

اين حضــورت را نمي داني چه با ما مي کند 

دلبرم اندر خيالم خود نمايي ميكند

در فراقش اي دل من بينوايي ميكند

او برفت و پشت پا زد بر دل و دنياي من

 كار دل را بين كه بهرش بيقراري ميكند

اين غـزل با ياد چشمـــان تو غـــوغا مي کند

يک دريچه ســـوي فـــردا با تو پيــدا مي کند

اي صميمي با تمــــام واژه هــــاي عاشقي

اين حضــورت را نمي داني چه با ما مي کند 

طبيب دردمي ، درمان نخواهم

خراب عشقم و سامان نخواهم


هزاران دفعه با خود عهد کردم

به پاي عشق حتي جان نخواهم 

آنکه چشمان تو را اين همه زيبا ميکرد

کاش از روز ازل فکر دل ما ميکرد

يا نميداد به تو اين همه زيبايي را

يا مرا در غم عشق تو شکيبا ميکرد

غم ياد تــو درجانــــــم نشسته

بلــــــــور بغضهـــــايم را شکسته

دوبــاره دست پرمهــــــــر خيالت

دلــــــم را بر ضريح عشـــق بسته 

 کسی که روشنی را جار ميزد 

برای باد و باران زار ميزد

درون حضرت آيينه ديدم

که روح خسته اش را دار ميزد

شبی غم با دل من گفتــگو کرد

مــرا با چشـمهـايت روبــــرو کرد

دلم می گفت : هرگز عاشقت نيست

ولی دست دلم را گريه رو کرد 

ای که در دنیای من پیدا و ناپیدا شدی

چشمهای روشنم را عاشق و شیدا شدی

ای تو با رخش نگاهت بر دل من تاخته

این دل من ، رو بروی تو خودش را باخته

عاشق شدم و محرم این کار ندارم

فریاد که غم دارم و غمخوار ندارم

بسیار شدم عاشق از این پیش

آن صبر که هر بار بود این بار ندارم .

دلبرا هر طرفی در طلبت رو کردم

هر چه گل بود به عشق رخ تو بو کردم

آفتابا به سر عاشق دلخسته بتاب

تا نگویند که بیهوده هیاهو کردم .